Θυμάσαι εκείνη την πρώτη νυχτερινή συνάντηση μας , με πλησίασες σαν την νυχτοπεταλούδα που πάει προς το φως χωρίς να γνωρίζει ότι θα καεί, με ρώτησες για το άρωμα μου , η μουσική στο μπαρ ήταν δυνατή , τα λόγια μας ήταν ασυνάρτητοι ήχοι στα αυτά μας , βγήκαμε έξω κι άρχισες να απαγγέλλεις το αγαπημένο σου ποίημα του ελιοτ που τόσες φορές μου ψιθύριζες στ’ αυτί , τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς άγνωστες κατευθύνσεις , συναντιόμασταν και χανόμασταν , το μπαρ είχε γίνει το τυχαίο σημείο συναντήσεις μας και ο δρόμος κάτι σαν την φωλιά μας , έχω ακόμη εκείνον τον αρωματικό καπνό που ξέχασες στο παλτό μου όταν τα κρύα βράδια σε σκέπαζα , έχει χάσει το άρωμα του , όσο κι αν τον μυρίζω …… πετάχτηκε σήμερα μαζί με άλλες αναμνήσεις …..
Υ.γ. η γκερνικα του Πικάσο ταιριάζει στη σημερινή μου διάθεση....