Αυτή την περίοδο νοιώθω πολύ ευάλωτος συναισθηματικά και πώς να μην είμαι με όσα δεν έχουν συμβεί και με όσα λίγα έφεραν την καταστροφή, ένα μικρό χαμόγελο πολλές αρκεί να με ζωντανέψει , αλλά και μια κουβέντα ακατάλληλη , μπορεί να με καταστρέψει, κυρίως όταν προέρχεται από χείλη που έχω λατρέψει , από άτομα κοντινά, γιατί για τους μακρινούς ποιος δίνει σημασία πλέον ? τα λόγια τους τα παρασέρνει ο άνεμος τίποτα πια δεν φτάνει στ’ αυτιά μου .
Τα παρακάτω κείμενα ανήκουν σε κάποιον άλλον , είναι λίγο παραφρασμένα , αλλά είναι σαν να τα έγραψε για μένα.
Όταν ο που να το φανταστώ γνώρισε τον δεν ήξερες δεν ρώταγες γεννήθηκε η άγνοια .
Προσοχή υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να φιλήσεις κάποιον και να γίνεις βάτραχος ξανά .
Ονειρεύομαι ότι είμαι κάποιος άλλος που κάνει πως είναι εγώ , που πηγαίνει στη δουλεία να γίνει χρήσιμος στις εφτά και μηδέν μηδέν και σχολάει πάντα στις δυο και πενήντα τέσσερα και γίνεται ο εαυτός του που είναι για κανέναν στις δυο και πενήντα πέντε κι ύστερα όλη μέρα ονειρεύεται πως είναι αυτός ο κάποιος παρά μόνος του , που αναπνέει κανονικά γιατί δεν σε κουβαλά μέσα του , και μπορεί να ζει χωρίς να έχεις υπάρξει και υπάρχει χωρίς να ζει , πως όλες οι ώρες του είναι τίποτα παρά καθόλου λεπτά/
Γιατί να μην είναι όσα υπάρχουν η δυνατότητα να γίνουν άλλα πράγματα , και γιατί όσα δεν έγιναν ακόμη να μην είναι ποτέ σαν εκείνα που ονειρεύτηκα ? Γιατί εγώ σήμερα να σε νοιώθω περισσότερο από χθες κ λιγότερο από αύριο και γιατί εσύ , χωρίς αλλά και χωρίς γιατί ,να μην είσαι μαζί μου και καθόλου δικός μου ? εγώ δεν έχω άλλο χρόνο να ζω χωρίς εσένα , γι’ αυτό από τότε που σε φίλησα έμαθα να ζω λυπημένος /
Υ.γ. κάπου εδώ υπάρχει ένα τέλος .