Ήθελα να κάνω ένα όμορφο ποστ σήμερα , αλλά ξέρεις ότι αυτό δεν είναι δυνατόν πια , με τόσα που συμβαίνουν , επέστρεψα σπίτι όλο νεύρα, κατά -βάθος , ίσως χαρούμενος , ίσως λυπημένος , απροσδιόριστο , μόνο τα νεύρα μου έχουνε μείνει. Είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να μπει σε καλούπι , θέλω αέρα και ένα φως , διαφορετικά θα χαθώ , θα σιγήσω , το γονίδιο μου έχει φύτρα αγρία, θέλει με το μαλακό, θέλει να πάρει και να δώσει , δεν του αρέσουν τα μονόπλευρα πράγματα , οι περιορισμοί , οι συστάσεις χωρίς ουσία( νομίζεις δεν ξέρω τι κάνω , η μάλλον εσείς δεν με ξέρετε τόσο καιρό , εγώ δεν έχω αλλάξει , αλλά εσάς σας έπιασαν τον κώλο και μας τι λέτε ) , θέλω ξεκάθαρα πράγματα , αυτός είμαι τόσα χρόνια , δεν αλλάζω για κανέναν , το έχω πληρώσει , έχω πληγωθεί και εξακολουθώ, σε πολλά θέματα , αν έχετε να πείτε κάτι κάντε το , μην με κουράζεται , δεν προσφέρω χωρίς αντάλλαγμα πλέον , απ’ έξω υπάρχουν πολλοί έτοιμη να στήσουν κώλο και το γνωρίζετε καλά , σ’ αυτό το κωλοχανείο που ζούμε .
Αυτή η φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου , είναι τραβηγμένη κάπου στην εθνική κοντά στη Θήβα , μέσα από αυτοκίνητο , μην με ρωτήσετε γιατί είναι, δεν μπορώ να το ερμηνεύσω , θες ότι θυμίζει ταξίδι , beatniks , κάτι πριν το τέλος , πολλά …..
Επίλογος
μου αρέσει αυτές τις δυο μέρες που φυσάει
μου αρέσει που έχουν γεμισει οι δρόμοι με φύλλα
μου αρέσει που σήμερα βρέθηκα με τον κολλητό μου